En Güzel Aşk Acısını Ben Çektim

yürek ağrısını ve gözyaşlarını saklayacak
sanki ne vardı
gözleri mahmur gecenin koynunda
yağmursuz topraklar gibi
sızlıyordu dudaklarım

özlemeyi
geceye demir atmış
yaşlı bir şilep sanırdım
kiralık bisikletler
koşturup dururdu bulvarlarda
akşamı emziren takvim sustuğunda
namlulara şarap yerine
afyon sürülürdü

tanrısız bir ormanda büyümüştüm
bu yüzden kimse kızamazdı bana

baktığım her kahverengi
senin gözlerin olsun
usulca perçemini okşayan rüzgar
ve sesimi duydukça üşüyen
o kadın, o çocuk
o tarumar olmuş kentlerin varoşları
artık bir polis kurşunu gibi
serseri ve acımasızdır

en güzel aşk acısını ben çektim
bundandır ateşlere susamışlığım
gözlerin kalbime teğet geçen yelkenliler
maviye boyadığım bir sen kaldın

(18 eylül 2000)