En Gizli Ayin'im Şiiri - Özdener Güleryüz

En gizli ayin’imde,
Birbirine bağlanmış,
İki anahtar var.
Bir'i kısa, bir'i uzun.
Siyah bir kutuya konulmuş,
Gönderilmeyi bekliyor.

Bir'den fazla, on’dan fazla değil,
Bir ağacın kovuğunda gizlenmiş.
Umut kırıntısı gibi,
Yalnızca ay çıkınca parlayan,
Nikel parlağı ve yuvarlak.
Şans için bırakılmış,
Bir şey var.
Alınmayı bekliyor.

En gizli ayin’imde,
Tapınağıma giriyorum.
Hırslanmış yüreğimi,
Susturuyorum.
Dört yılı, yakında biliyorum,
Beş, Altı, Yedi, Sekiz de izleyecek.
Su, ya da zaman fark etmez.
Aynı hepsi.
Gönderiyorum,
Sevip okşadıktan sonra,
Bir beyaz eli düşlüyorum.
Almış anahtarlarını evinin.
Gülümsüyor.
Almış yıl bitmeden,
Ağacın kovuğundakini
Gülümsüyor.

En gizli ayin’imde,
Affa uğruyor geçmişim.
Masalımın kahramanına,
Bin minnetle ve sıcak yüreğimle,
Tüm sesimle sesleniyorum.
Dört yılı geride bırakıyorum.
Artık hiç ağlamıyorum.
Dönüp bakamadığım,
Adını bile anamadığım,
Sarıçiçekler gibi.

En gizli ayin’imde,
Üzerimde en şeffaf elbisemle ben,
Kazanımlarımı izliyorum.
Başım yukarda, Sevi’m içimde,
Hayatımı,
Elimin tersiyle yıkıyorum.
Kazanmamak adına,
Yapmacık mutlulukları.
O yüreğin içindeki,
İhtimaldir ki, belki de,
Ben’imdir diye.

ÖZDENER GÜLERYÜZ.