Seval Deveciler - En Fazla Ölürdük Zaten ...

Yorulmuş, yıpranmıştı. Eskitmişti onu el değmiş aşkları.
Gidenlere bir bir üzülmüş, kendine sarılıp uyumuştu yıllar boyu.
Hayatına girenler incitmişti bir kere, benim sevgime de kırgınlıklarıma da, küskünlüklerime de tahammülü yoktu.
El değirmedi sevgimize. Yürek hiç değirmedi. Öngörüleri o kadar gerçekti ki.. Sonunu kendi yazdı. Yaşamadan bildi acımızı...Ayrıldığımızı...
Bense hiç bilemedim...
Acabalar dolu yarınlarımızı...
Acaba gelseydi nasıl olurdu?