En Derin Korkularla Yüzleşmek Zamanıdır ...

Görüşürüz ne yalan kelime,
Ufukta dururken dünyanın bir ucu,
Isıra ısıra kanıyorken dudaklarım,
Kendine iyi bak demek ne kadar yalansa,
Görüşürüz o kadar yalan bir kelime.
Görüşemeyiz cancağazım görüşemeyiz.
Boğazın serininde yüzemeyen bu gemi,
Okyanusta nasıl yüzer bilinmez ama.
En derin korkularla yüzleşmek zamanıdır şimdi.
Ne zaman bu gitme hevesi düşse kursağıma,
Korkarım kendimden.
Hiç olmaya gitmek üzere açılır yollar,
Hesapsız, kitapsız, alıp bir bavulu yaren olarak,
Selamsız bir sabaha uyanmak ürpertir içimi.
En derin korkularla yüzleşmek zamanıdır şimdi.
Öyle bir vapurla geçilecek yerlere değil cancağazım,
Aynı güneşte ısınamayağımız yerlere,
Üşüdüğümüzde hissedemeyeceğimiz,
Sen lazımsın dediğimizde koşup gelemeyeceğimiz yerlere,
Bir gün bir rakı kadehi umudunu taşıyamayacağımız yerele,
Nerde hiçsek, değersizsek, umarsızsak bir o kadar,
Uçmak zamanıdır bir martı misali.
En derin korkularla yüzleşmek zamanıdır şimdi.
Nefes alışım çınlarken kulaklarımda,
Damarlarımı hissediyorum tepeden tırnağa,
Bakma öyle bayağı kelimelerle anlattığıma,
Korkuyorum olacaklardan,
Olacağım adamdan,
Korkuyorum lan işte.
Öylesine sıçmışımki özlemlerin içine,
Özlemekten korkuyorum.
Bırakmaktan korkuyorum geride kalanları,
Ama anla cancağazım,
Gitmem gerek bu sefer.
En derin korkularla yüzleşmek zamanıdır şimdi.
Kalıp savaşmak yerine,
Bir korkak gibi,
Öyle yavşakça, adice bir gitmek olmalı.
Sövmelisin arkamdan,
Sövmelisiniz sevdiğim insanlar,
Siktirolupgiderkenben,
Evet,
Siktirolupgiderkenben,
Sövmelisiniz arkamdan,
Ben söveceğim çünkü.
Şimdiye kadar niye gidemediğime sövün,
Niye sizi umutlandırdığıma bunca zaman,
Gitmek kokuyordu ekmeğim hep,
Kalamamak koyuyordu gecenin tenhasında,
Karanlık basmışken İstanbul’a,
Öyle puşt bir sevdaki bu şehir,
Öyle kahpe, öyle aşufte,
Gitmek kokuyor İstanbul,
Duymuyor musunuz?
En derin korkularla yüzleşmek zamanıdır şimdi.
Ormandaki bir ağaç gibi değil,
Yamacın kayalığından sarkan,
Düşmeye meyletmiş de,
Serden geçememiş gibi,
Stabilize yaşarken,
Rüzgarlara yapraklarını salmış gibi baharın ortasında,
Çekip köklerini,
Kopup gitme zamanıdır şimdi.
Ne kadar düşeceğini bilmeden,
Ne kadar acıyacağını bilmeden,
Değmeden elin elime,
Sevmeden seni, vazgeçemeyecek kadar,
Kokunu unutup, sesine yabancı kalacak kadar,
Vazgeçmek zamanıdır şimdi,
Bir korkak gibi.
Bırakıyorum kendimi yastığıma,
Belki kokun siner bir sabah.
En derin korkularla yüzleşmek zamanıdır şimdi.
Ve her şeye rağmen,
Kendine iyi bak cancağazım.
Yalan söylemeyeceğim,
Görüşemeyiz kuzum.
Ve Kerem tarzı bir vedayla,
Haydin eyvallah...