En Çokta Kendimi Kandırmışım ben

En Çok da Kendimi Kandırmışım

Meğer en çok da kendimi kandırmışım,
Sen giderken kalırsın sanmışım.
Bir umut ekmişim solmuş topraklara,
Yeşerir diye beklemişim, yanılmışım.

Gözlerinde ışık var sanmışım,
Meğer loş bir gölgeymiş, aldanmışım.
Sözlerine sarılmışım bir çocuk gibi,
Ama hepsi rüzgâra savrulmuş, duymamışım.

Yüzümü dökmüşüm güneşe,
Ama hep geceyi sevmişsin,
Ben sabahı çağırmışım içimde,
Sen yıldızları söndürmüşsün.

Zamanı durdururum sanmışım,
Anılarda saklarım, kaybolmaz demişim.
Ama saatler hep ileri gitmiş,
Ve ben geride kalmışım.

Koca bir yalanmış beklemek,
Gelmez birini yolları gözleyerek.
Oturmuşum düşlerimin kıyısına,
Deniz gelir sanmışım, çöl varmış önünde.

Meğer en çok da kendimi kandırmışım,
Sen hiç sevmedin ama ben sevmişim.
Bir yalanı gerçek gibi yaşamışım,
Ve en sonunda kendimi kaybetmişim.
Hamit Atay