En Çok Seni Sevmişim Ben

Ezber bozan bakışlara maruz kaldım,
Belleğimde duru hep o kare.
Tebessümün çok şey anlattı,
Çivilendim kaldım, kıpırdayamadım bile.

Gözlerin kader defterimde, bir sayfa daha atlattı,
Aşkın mektebine o an yazıldığımı, gönlüm bana şimdilerde anlattı.
Saniyeler dakikalara kırgın ayak direyen huysuz gibi,
Sensizken takvimden bir sayfa daha kopmak bilmezdi.
Seni görüp de uzaktan nabzımın attığına şahitlik eden içimdeki garip
Neşemin yerini kahkalara bıraktığını anlayana dek gitmezdi.

Uzaktan, yine uzaktan bakardım da bilmezdin,
Denk gelsin gözün gözlerime diye durup yollarını gözlerdim.
Ya hu bu kadar mı belli olurmuş aşık adam,
Olmadan aşık bilmezdim.
Bir şeyler anlatırken eş dost,
"Eyyy kime diyorum, aşık mısın?" derlerdi, dilnemezdim,
Haklılar eş dost, bulunduğum andan uzaklaşıyordum,
Ama sana yakınlaşıyordum, bilmezlerdi.

Şimdilerde anlıyorum en çok sana tutkunmuşum,
En çok seni sevmişim ben,
Merhemi zaman olmayan,
Doktoru kendi olmayan,
Akıp giden ömre, "Acelen ne? Az bekle." diyemeyen,
Boğazında düğümlenen geçmişe olan öfkemden konuşamayan bir ben.

Gençlik aşka,
Aşk gençliğe yakışıyormuş,
O duyguları anımsayıp, gözlerim nemlendiğinde,
Şimdi olsa şöyle yapardım deyip hiçbir şey yapamamak,
Kömürle yazılmış kaderle, cehennemi yakmak,
Bana ne çok yakışıyormuş.

Bir kış günü yine geçiyorum evinin önünden,
Belki taşınmış,
Belki çoluk çocuğa karışmış,
Hayat telaşesine kapılmışsındır.
Aaah bu sevda, yaydan çıkmış, menzile varamamış en büyük yürek kavgam.
Her şeye ragmen karşılaşsak ayaz tutmuş bu memlekette,
Dilerimin bağı çözülür, karlar erir yürek yangınımdan.

Bir cesaret,
Son nefes gibi çekerim ciğerlerime gençlik dumanından,
Derim sana,
Sen de ben gibi yaşlanmışsın...
Lakin sevdiğim,
Kırışıklar sana pek bir yakışmış...