En Çok Sana Benzerdim

Bu yarım kalmışlığımı hangi zeka çözebilir bilmiyorum.
Zaman acımasızca ilerlerken gecenin koynunda
Yakıp yıkıyor sağını solunu.
Ve ben asla tam bölünemiyorum
Sonucum hep kalanlı…
Biri geliyor hayatımı eşitliyor
Suratıma çarpanlarım ile…
Biri geliyor sadeleştiriyor ruhumu bedenim ile…
Yinede tam bölünemiyorum be adam
Sonucum hep kalanlı…
Nereye gidersem gideyim
Yalnızlığımda koşuyor peşimden bir gölge gibi…
Beni bir sayıyorlar
Yalnızlığımı bir.
Görüyor musun
Sende kalan yarımlığıma rağmen
İnsandan sayıyorlar hüzünlü kimliğimi…
Hüznüm ölüme benziyor biraz biraz…
Yolda denk geldiğim gözler
Anında kaçırıyorlar bakışlarını üzerimden…
Pencereden bakan çocuklar
Öcü görmüş gibi adeta
Kaçışıyorlar içeri arkalarına bakmadan…
Adamlar tanıdım senden sonra
Kimisi bir ömür sakladıkları hüznü akıtıyorlardı gözlerimin içine
Kimisi bir dokunuşunla acılarını çiziyordu çıplak tenime…
Ve ben hangisine hüznümü dökmek istesem
Boyumu aşıyordu
Kendi hüznümde boğuluyordum…
Kendi kendimi öldürüyordum.
Biliyor musun
Kendimi öldürmek için kendimi tuttuğumu
İhbar edeli çok oldu bu halime.
Ve bekliyorum elim tetikte
Bölünen yanlarımın hakkını veremediğim gün
Son vereceğim beni ben yapan her şeye…
Belki de kendini öldüren adamların sebebi diye anacaklar beni
Ama bilmeyecekler
Ben en çok sana benzedim…