arızalı ümitlere bel bağlamamayı,
yüzüme kapattığın telefonlarla öğrendim.
bilir misin ne çok hayalimi,
meşgule aldığın beklemelerine heba ettim.
kalbimin dikişleri tam kaynadı derken,
intihar etti gülüşlerim.
hiç bir tomografide çıkmadı iç kırıklıklarım oysa.
ağrıyan yanlarıma umut sürsem de hep,
kötü huylu çıktı sabrıma biçtiğin selametlerim.
kendimden kaçtım da yine ben buldum beni.
hiç bir polis telsizinden anons edilmedi kaderim.
daha fazla ceza çekmektense gülüşlerimi tahliye ettim.
içimden taşan pişmanlıklarla sırıl sıklamım,
son bir kez olsun ısıtabilir misin...?
bağışla beni ey çocukluğum,
o masum yüreğini koruyup gözetemedim.
yüreksiz insanlara denk geldi oynadığın evcilikler,
etrafını dikenli tellerle çeviremedim.
bağışla beni ey masumiyetim,
en çok öpüldüğün yerden kanıyorsun da,
kimse müdahale etmiyor,
bitkisel hayata giriyor sevmelerin.
ey yalnızlık...!
baş rol sende,
artık sahne senin.
dört ikilik bir hüzzam çal inceden
öpüldüğü yerinden kanamayı keser belki yüreğim...12/012016
Kayıt Tarihi : 12.1.2016 20:22:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!