En Çok O Anlar Şiiri - Orhan Efe

kararan gecenin
en tenha vaktinde
kızgın kum tanelerine
gümülen çığlıklar
her nefesinde içine
dert çeken mazlumlar
sizin ahınızı
en çok sevilen anlar

sessiz çığlar atan yetimim
anne demek kalbini zorluyorsa
taşıyamıyorsa bedenini dizlerin
sızlatıyorsa yüreğini annesizliğin
Ebvâ'da annesini bırakan
yetim anlar seni

kalbim inancını dara sokma
her gördüğün zorlukta isyana koşma
kimsesizliğini kimseye sunma
bir gece vakti sarınca ruhunu hüzün
rabbimin huzuruna aldığı
canan anlar seni

ezilen zülüm gören
yurdundan atılan
işkencelere uğrayan mazlum
bir iç şekiş yükseliyorsa
ruhundan evreni saran
dilinden dökülene takatı
yoksa kalbinin
gecenin geç vaktinde
Mekke'den uzaklaşan
ayrılıkta bile rahat bırakılmayan
can anlar seni

Filistin'im, Irak'ım, Pakistan'ım
vurulan çocuklarını
ağlayan annelerini
eziyetlerine göz yumanları
kendi yurdunda gördüğün yabancılığı
akrabalarından kavminden
yakınlarından gören
derdi Allah olan sevgili anlar

en güzel baharın neşesi
dolsun içime ey nefsim
karanlık gecelerde
aydınlıklar arasın gözlerim
yıkılır benimde sinemde elbet
yıkılır saltanatın tağut
ben varlığını çiğneyen
canana tabiyim

bir güneş doğar
elbet ufkunda karanlık
yarılır göğsümüzdeki
kederleri iblisin
yeni bir serzeniş
yankılanır semada
"bilmiyorlar bilseler yapmazlar"
diyince bir ses
gönlüm en sevilenin haykırışı haktır

şimdilerde yetim kalmış
bir topluluğuz sanki
herşey aleyhimize herşey
kahrımız olmuş
yitik ve yorgun düşmüşüz
ağlar olmuş gözlerimiz
umut bekleyen umutsuz
topluluk kulak ver, anla
"cenet kılıçların gölgesi altında der"
en çok sevile