En Çok Kendisine Geç Kalıyormuş İnsan

Her şey bitti dediğim anda
Tükenmişliğin son noktasında
Dibin en dibine ulaştığında
Bir umuda, sana bağlandım...

Bilemezdim bir serap olduğunu
Bir yalan bir düş olduğunu
Umutsuzluk, hayattan kopmak böyle bir şey işte
Hayata tutunmak için yalan sevdalara kapılıp
Bir kez daha düşüyorsun
Her zaman ki gibi
Elinden bir tutanın yine olmuyor
Çırpınıp duruyorsun dipsiz kuyularda...

Artık sana şiirler yazmaktan da vazgeçtim
Umuda yelken açmaktan
Şizofrenice seni yaşamaktan
Hayaller kurup
Seni kalbimin başköşesine oturmaktan vazgeçtim
Kısaca kabullendim hayatı
Mutluluğun bir yalan olduğunu
Herkesin yalnızlık okyanusunda boğulduğunu gördüm
Her şeyden vazgeçtim
Hayatı artık gelişine yaşıyorum
Anladım ki beklentiler tükendikçe
Daha az hüsran yaşıyor insan
Kendime yetmeye
Kendime yetişmeye çalışıyorum artık
En çok kendisine geç kalıyormuş insan
Bunu da senin peşinde koşmaktan vazgeçince anladım...

Ama gönül bu işte
Birisi olsun istiyor yanında bir şekilde
Bir çift gözün esaretinde
Kalpten gelen basit bir kaç cümlenin sihrinde
Huzurla uyumak istiyor insan
Bunun da ancak ölümle geleceğini bilse de
Benimkisi de öyle bir şey işte...

©
24 Ocak 2024
11:13