En Çok da Gitmeye Cesaret Edemediğim Yer ...

Bazen bir yerden gitmek istemezsin, çünkü orada kalbin kalmıştır. Ama kalmaya devam ettikçe de biraz daha eksilirsin. Her suskunlukta biraz daha tükenir, her kırıldığında biraz daha içine kapanırsın. Gitmeyi aklından geçirirsin, ama bir umut vardır içinde; belki değişir, belki bu kez olur, belki bu kez anlar… Oysa hiçbir şey değişmez. Sadece sen, biraz daha yok olursun.

Ben de öyle kaldım uzun süre. Gitmem gereken yerde kalmaya çalıştım, sırf sevdiğim için, sırf emek verdim diye, sırf belki bu kez diye. Ama ne kadar kalırsam, o kadar azaldım. Her şeyin farkındaydım aslında, ama kabullenemedim. Çünkü bazen gitmek bir yenilgi gibi gelir insana, oysa en büyük zaferdir. Ama ben bunu en son anladım… En çok da kendi kalbimle savaşırken.

Bir gün aynaya baktım, gözlerimdeki ışığın sönmüş olduğunu gördüm. Artık orada kalmanın bana iyi gelmediğini anladım. Ve o an fark ettim; bazen bir yerden gitmek, birinden değil, kendinden kurtulmaktır. Ben de kendimi kurtardım. Gitmeye cesaret edemediğim yerden, en sonunda koptum. Ve bu kez ilk defa bir gidişimde gerçekten özgür hissettim.