En Çok Ben Sevdim Şiiri - Fırat Çandır

Üşüyor yüreğim üşüyor bedenim
Ağlıyor içimdeki sevdanın ürkekliği
Yitiyor umudumun gücü dermanı
Bekliyor hala gözlerim gözlerini
Gecelerimin rengi bozguna vurdu
Günlerin ışığı saklanıyor utancından
Ve bir kıpırtı gökyüzünde gezen
Ufacık birde avuntu titreyen yaprakta
Bir ağaç gölgesinde kaldı bakışım...

Ne bileyim bir garip dumanlı hava
Sis desem değil aşk desem değil
Anlatması zor bir hikayenin gizli
Ama bilindik kahramanlarıyız biz...

Tesadüflerle başlar yolculuklar
Gönlümün gönlüne başlayan
Bilmem kaç sefer sayılı seyahati
Ve bilmem kaçıncı durak aşkıma...

Nefes almaya benziyor aşık olmak
Alsanda acıtıyor içini bıraksanda
Onunlaykende şaşkınsın onsuzda
Birazda ölüme benziyor aslında
Kendinden geçmiş onu düşünüp
Varsada yoksada aşkım diyorsun...

Birgün dilin kanayarak ve suskun
Elveda derken yarınlara unutma
Ben sensiz aşk sonsuz sen yoksun
Boşver de gitsin kalakalmışlığına
Yine önemseme zavallı gözyaşımı
Ve yine aldırma çığlıklarıma git...

Gitki bitsin herşey kesilsin nefesim
Bitsin bu ızdırap kahrolsun ellerim
Ve yine unutma seni hala ve birtek
Ama en çok ben sevdim sevgilim...