En Büyük Yoksulluktu Sevmek

kaybedilmiş zmanlara...

Evet en büyük yoksulluktu sevmek..
Ellerin olmadan tutunmak gibi bir şey.
uçurumların kenarında.
Her ne kadar kalsada geçmişinde yaraların,
Her ne kadar kesip atsanda geçmişin bu parçasını
diğer yarısı kangren olur kalır...
Ve sana hep hatırlatır
Hayatının geçmiş yarısını.
Evet, en büyük yoksulluktu sevmek
Bu şehrin varoşlarında
soğuk bir bıçağın ucunda can çekişmek gibi...
Her taraf kararırdı bulutlar yok.
Yıldızlar yok,
gün yok,
Güneş yok!
yorgan yok, yastık yok, uyku yok!
Yüreğinin kangren parçası acımakta,
diğer yarısı kanamakta...
Evet en büyük yoksulluktu sevmek
İnsanlar sırtlarını dönerlerdi kalabalık sokaklarda
Kladırımlar yok olurdu bir anda
Yalnızlık hem düşmanın hem en büyük dostun
ve
Yalnızlıkla kaldırırdın kadehini, mezelerin yanında
umutlarını gömdüğün o boş duvaralara...
Can çekişirken ağlamak, korkmak!
Titrersin kaybolursun karanlıklarda
Evet en büyük yoksulluktu sevmek...
Ne kadar zaman geçsede üzerinden
yıllanmış bir şarap gibi yaktı içimi...
Her gün gözlerimden bir yaş aktı avuçlarıma simsiyah
Her gözyaşında bir parçam bir anı
Ve sonra gözyaşların kaybolur,
Sen kaybolursun
Sen kayboldun seni kim bulacak?
Zaten yoksun, yoksulun tekisin
Sen yoksun ki,
Bir şeyler varolsun senin için.
Evet en büyük yoksulluktu sevmek
aşk, en büyük yosulluktu...