En büyük sevgim... Şiiri - Rabia Balaban

Kullanılmamış taze baharlar vardı cıvıltılı çocuk seslerinde. Kıskanılası masumiyet hissediliyordu duruşlarından. Özelliklede insan dışında hiçbir canlının gülemeyeceğini düşünürsek, gülmelerin en yalın ve temiz olanını nefes nefes soluduğum bu gün bir kere daha şükrettim eğitim camiasının içinde olduğum için Tanrıma. Şükrettim kederleri, acıları, düş kırıklıklarını bilip, gün içerisinde yüzlerce duyguyu bir arada yaşayabilen bir yetişkinken bu çocuk gülüşlerinin içerisinde olma şansını bana veren hayata.
Ve bu gün bir kez daha eminim ki başka hiçbir meslek beni bu kadar mutlu edemezdi. Başka hiçbir işe bu kadar ait hissetmezdim kendimi. Parmaklar arasından kayıp giden hayatta, insana umudu, vicdanı, sevgiyi, karşılıksız paylaşımı, olabildiğince eşitliği hatırlatan tek varlar çocuklar. Ve hayatını idame ettirmeye çalışırken çocuklarla olmak Tanrının bir lütfu bana.
Yüreğimden gelen sessiz kelimelerin, içime dokunan minik ellerin, bir yanı anne olmaya hazır kalbimin şev katli kıpırtılarının ve ele avuca sığmaz tüm duygularımın adı çocuklar. Ve o duygular adına bir kere daha şükür eğitimci olduğum için Tanrıma.