En Büyük Kabusum Yalnızlığım

Gece yarılıyor aniden
Sonra gece yine ıslak gece
Damlardan, yapraklardan kaldırımlara şıpırdayan
Yağmur değil kanım sanki
Göğün gümbürtüsüyle mi uyanıyorum
Bir küçük kedi cesedi mi yoksa
Kâbuslarım ümidimi alıp götürüyor
Islanmışım ter içindeyim
Uyuyamıyorum
Yağmur yağıyor

Zorla bir iki düş çıkarıyorum hatıralarımdan
Domateslerini sulayan küçük çocuk
Kesilen armut ağacı için kavga eden.
Dut ağacından bile düşmeye razıyım
Babamın ilk tokadını yemeye yeniden
Hala yağmur yağıyor oysa
Lakin karanfil kokmuyor bahçemiz
Sessizce ağlıyorum
İnadına sabah olmuyor.