En Büyük Harflerle Yazılacak Aşk’tı

Eski bir düşünceyi takmışım aklıma
kirli bir cam gibi gözlerimi ovuşturup,
yürüyorum.
Bir iz bulur ayak kendine
bir sigara iyi gider, iyi gider diyorum... Bir an da yakmışım!
Yürüyor yol bana, ben durur muyum?
Kehribar sarısı bir ten kopmuş evinden
sandım ki bir kısrak düştü önüme,
önüm düştü önüne, yol yasak! Gözde bir aydınlık,
canda bir ferah, bir dirilmenin şarkısı gelir karşıdan.
Eski söz lügattir ömrün rafına,
hatır edilirse yeniden okunur, koyulur da baş köşeye
ve de okunacak!
Başı boyundur dik tutan iyi şeyler de var hani,
hani hatırlatır da birileri.
Ama o yok ki için de, öznesi bize dair. Benzermiş yüz yüze,
gelince göz göze, kırık bir saz gibi oluyor insan
dönüyor geçmişe, ölüyorken tam da
o kısrak geçiyor yavaşça yanımdan.
Cümleler; miraçsız bir göğün altın da hazin bir öfkenin gelişine nasip,
bütün üzgünlüklere değecek bir kazanın emsalini
her zaman böyle bulamaz! Yutkunamaz derinden, nefesi sıkışıp
yıkılamaz öyle sırf bir benzer için
faili meçhullere atılmış, halimi düşünüce.
Ucuzdan gitmiyor yürek küfemiz de, oyuna gelip düşsem de henüz
hiç bir kelimenin düştüğü yok. Söz akdinden çıkılmamış henüz
bir sessizlik oyunun perde arası bir taraf melun, bir taraf yıkık!
Bir savaş gibi giren düşüncelere, en büyük harflerle yazılacak AŞK'tı.