En büyük günahım ben... Şiiri - Rafet Türk

En büyük gühanım ben.!
Düşen bir meteor gibi, dünya ya sorgusuz sualsiz düşüveren...!
Evet!
Kendimi suçlu hissediyorum...
Hayatımı ve hayatımın içine edenleri,
bir ceset torbasına koyup, ayağıma bir taş bağlayıp,
falezlerden denize fırlatmadığım için...
Üstelik,
Korkağında biriyim ben...!
Mutluluk hayallerini bile kurmaktan sakınıp korkan...!
Birileri hayallerimi duyar, alay edip gülerler diye hep çekinir, ürkerim...
Ne saçma değil mi...?
Oysa acınacak haldeyim ben...
Karantinaya alınması gereken ve yüksek risk taşıyan,
Virüs gibiyim...
Akılllara değil, kendime zararlıyım...!
Şansızlıkların efendisi olmaktan kurtulamam hiç...
Geceleri tek dostlarım, konteynerlar etrafındaki aç sefil kediler...
Geceleri yıldızları gökyüzünden çalıp,
kimseyle paylaşmadan, elma şekerlerinin içine saklayan şizofren biriyim...
Nedeni yada gerekçesi yok işte.! Sadece çaldım...!
Yaşamak dediğiniz, o yaşadığınız şey, bana hiç selam verip, uğramadı...
Zihniyetim hep taarruz altındaydı,
Kimliğimde ne adım, nede cilt numaram oldu...
''Aşk mı.?
Tıpkı soğuklarda, yalın ayak sokakta kalmış yetim bir çocuğun düşü gibi bende...
Bacasından dumanı tüten, sıcacık bir evin içinde ki sobanın üzerinde kaynayan çorba hayali... ''