En Büyük Emeğime Şiiri - Mutlu Tosun

Sen olan bir aşka kurban ettim koca bedenimi…
Toprağımda hayat, umut ve gelecek yok bana…
Gidiyorum ardıma bile bakmadan…
Gittiğim labirent uçsuz bucaksız…
Sonu görünmüyor, gelecek gelmeyecek…
Hiçbir dilde deva yok bana…
Anlamıyor hiç kimseler…
Geçmişe takılıp duruyorum her an…
Hani bedene saplanan bir kurşun gibi…
Unutulmuyor! Ey bedenim, ey yüreğim unutulmuyor…
Gözlerimi görmese de duruşunu, bakışını…
Hücrelerimde kanıyorsun durmayan yara gibi…
Şimdi başka kollarda hayat buluyorsun; ama…
Söz geçmiyorum yüreğime…
Biliyor musun sen yoksun diye herkes kırıyor beni…
Vuruyorlar kahpece…
Hiç yorulmadan…
Sen olsaydın yanımda bunları yaşamazdım…
Kimseler bakamazdı bana…
Dost sandıklarım sırtımdan vuruyor…
Belki bırakmasaydım seni rüzgârlara…
İşte ben bu senaryoyu yazdım; ama oyunumu oynayamadım…
İyi bir oyuncu olamadım…
Filmimiz kapalı gişe oynayamadı…
Sen ve ben, sadece ikimizdik izleyici…
Kayboldun acılar içerisinde…
Kaybettim bedavadan, nasıl yaptım ben bunu?
Sen olmayınca uykular yandı, gözler nemlendi…
Elden bir şey gelmiyor…
Her gece uykuya dalarken sen varsın…
Sabaha merhaba derken yine sen varsın…
Düşündükçe çıldırıyorum koşarak bana geldiğin 2008 11 Mayısını…
Tarihi silemiyorum, yaşananları unutamıyorum…
Benim istediğim çay bahçesine gitmiştik…
Mevsim ilkbahardı, bahar esintisi bedenimizdeydi…
Karşılıklı içilen çayımızın sıcaklığında sana koşuyordum…
Saçların gözlerimde can buluyordu…
Dokunuyordum onlara usulca…
Ve o an gözlerime bakarak boynuma sarılıyor…
Her şeyimsin sen koca yüreklim diyordun…
Unutamam yaşananları…
Bir parça ekmeği paylaştık…
Son sigarayı beraber atmosfere üflemiştik…
Hiç unutmam Türk kahvesiyle sana günaydın deyişimi…
Sen unutur musun? Hiç sanmıyorum… Unutamazsın…
İkimizde ayrı bedenlere sahip olsak da… Hücrelerimiz bizimle…
Bu hayat çekilmiyor sensiz… Sen yoksun…
Neden gittin? Gitmeseydin… Olmaz mıydı?
Neden acılarımız hep kanar? Neden hasrete hep susarız?
Her uyandığında bir yudum suyu ben içirirdim sana…
Yağmur çamur bedenime sahip artık…
Sen yoksun diye…
İçimde yağmurlar, fırtınalar…
Dışarıda insanlar gülüyor…
Biz yokuz, kaybolmuşuz hayatın serüveninde…
Sana şiirler yazardım bir anda…
O an ağlamaya başlardın…
Sarılırdın bana, hıçkırarak bırakma kimselere beni derdin(Minik kuş)
Sana seni anlatırdım her gece…
Gözlerin nemlenirken, kıyamazdım…
Yüreğine bakarak türküler söylerdim sana…
Ama söylenmiyor şimdi…
Ayırdı bizi gözler, şeytan yüklü duygulara yenildik…
Ne desem boş artık…
Selanik içinde doğan en güzel varlıktın…
Sana koştuğum tüm vakitlerden pişman olmadım…
Her daim seni aradım…
Ne seni unutabilirim, ne de acını kaybederim…
Uzaklarda yaşamını kaybetsen de…
Ellerine kavuşamasam da…
Gözlerine bakamasam da…
Gözlerinin nemlenişinde yanında olamasam da…
Ayrı bedenlerde hayatı seyre dalsak da…
Maviliklerde bir başımıza kalsak da…
Semalarda kuşlar selama durmasa da…
Hücrelerimde yaram seni ansa da…
Başka gözler beni seyre dalsa da…
Karlı dağlar ayırsa da bizi…
Bilesin ki… Bir ömür seninleyim…
Yastığımızda hala kokun varken…
Ölüm bedenime girse de son sözüm SEN OLMAYACAKSIN…