En büyük eksiğimiz ... Şiiri - Murat Ülkü

​En büyük eksiğimiz, her gün kaybolan saygı,
Saygısızlık sarıyor yavaş yavaş dört bir yanı.
Büyük küçük kimse kimseye eğmez oldu başını,
Birbirine küsmüş sanki bu zamanın insanı.
​
​80'ler 90'lar kötüydü derken birileri,
Oysa bugünden daha temizdi, daha ileri.
Kapitalizm vicdanları bu denli kirletmemişti,
Gönlün evi yüreklerde saygı daha bir derindi.
​
​Açlık yoktu, bu kadar hırsla koşan,
Bir lokma ekmeğe şükredip doyan.
"Şunu da alayım" demeden yaşardı,
Yalan dünyanın hırsı kalbi yormazdı.
​
​Şimdi bir tüketim toplumu olduk,
İhtiyaç değil, fazlalıkla dolduk.
Gözümüz doymuyor, ruhumuz yorgun,
Evlerimiz birer çöplük, çöp yığın yığın.
​
​Eskiden kalan o ince düşünce,
O karşılıksız, saf sevgi nerede?
Sönmüş bir mum, yitirilen saygı,
Hiçbir şey doldurmuyor koca boşluğu.
​
​Ne yana dönsek, sahte bir telaş:
Dostluklar arasında çıkar bir savaş,
Büyüklerin sözleri dinlenmez oldu,
Sanki her doğru, eski zamanda kaldı.
​
​Ne bir merhamet var, ne bir anlayış,
Kırdığımız kalbi onarmaz ki bir bakış.
Ruhumuz zenginliği hep dışarıda arar,
Ve İçimizdeki hazine azar azar tükenir.
​
​Oysa bir selam vardı, hatır soran dil,
Komşu kapısı her dertte bize uzanan el,
Şimdilerde yalnızlık en büyük lüksümüz,
Büyük kalabalıklar da bile birer öksüzüz.
​
​Keşke dönse geri o şükür bilen devir,
Gönül telaşsız, dertler bile hafif olur.
Yoksa bu hırs bizi içten içten yiyip bitirecek,
Geride ne saygı, ne de insanlık kalacak.
​
​Belki, belki bir gün o eski ses duyulur,
Toprak altında kalan o değerler bulunur.
Birbirimize yüzümüze saygoyla döneriz yine,
Yeniden başlarız o ince o çıkatsız, o saf sevgiye.
​
​Kapımızı çalmaz Belkıs bu sahte pazar,
Gözümüzdeki perde yine yeniden kalkar.
Bir hırkaya, bir lokma huzura şükretmeyi biliriz,
Ruhumuzu, doymak bilmeyen hırstan azat ederiz.
​
​O zaman belki, ne kim ne kibir kalır,
Tertemiz bir İnsanlık yeniden doğar,
Yalnızlık lüks değil, belki bir seçim olur,
Kaybettiğimiz ne varsa, hep geri gelir.