EN BÜYÜK BEN!
Bir gariplik esir etti bedenimi bugün!
Hiç hissetmemiştim başımın altında bu kadar ezildiğimi
Utanmamıştım gözlerimden hiç;
Onlara yaşları akıtacak bir vadi bulamadığım için
İçerlememiştim hiç bu kadar
Çekmemiştim nefesimi bir ömür boyu tutmak istercesine
Kalın kara kaşların ağırlığını gördüm bugün
Bir tebessüm karşısındaki çaresizliğimi
Bir bakış altında bu denli titrediğimi
Bir yüze ne kadar hasret kalabildiğimi gördüm bugün…
Koca bir pabuç altında ezilen karıncanın dramını,
Yüzlerce kurşuna hedef olmuş bir erin sızısını,
Küçücük bir balığın dev bir balığa yem oluşunu hissederken;
Mecnun’un Leyla için neden ağlayamadığında,
Yavrusunu kurda kaptırmış bir ceylanın ağıtında,
Kanadı kırılmış, soğuk karlar içinde yatan
Zavallı bir kuşun ölümü bekleyişinde hikmet ararken;
Hasretten yanmayan bir yüreğin utancını,
Savaştan mağlup dönen bir kumandanın hislerini,
Hırçınca ve acımasızca kıyıları döven azgın denizin
Bir damlalarca sudan oluştuğunu hayal bile edemezken;
Sevgi adına, sevda adına ve umut adına nice dizeler dizmişken;
Ve umudumun bir faniden olduğunu bilip bilmezlikten gelmişken;
Perişanlığı ve sefilliği hayatta kalmak için başarı saymışım!
Seviyorum deyip yıkılmaya erdem deyip;
Başkaları uçarken ben yerimde saymışım…
Dedim ya işte:
Bir gariplik var bugün üzerimde
Araya dağlar koymuşum sevginin ‘S’sini tanımadan,
Tükenmeyen yollara hadi be demişim hasretin sızısını tatmadan,
Karanlık günleri umursamamışım bir gece özlem yaşamadan;
Unutuvermişim ant içen ruhumun zayıflığını,
Kıramamışım biçare gönlümün muhtaç kalbimin hevesini,
Ummamışım umudumdan bu denli vefasızlığı
Ağlayamamışım, yetirememişim gözlerime yaş dökmeyecek sessizliği…
Hep delicesine umut etmişim ve umursamazca sevmişim,
Söz edene sille tokat, hakkı diyeni boş vermişim,
Hala emin olduğum tek şey:
Benim sevdam sonsuz demişim…
Gülen bir yüz içinde gülen göze ermişim…
Bir de ben çoban çeşmesi olduğumu unutup;
Çölün ortasında gül büyütücem demişim
Meğer ben ne deli şeymişim,
Meğer ben ne çok şey bilirmişim,
Meğer ben ne kadar büyümüşümde;
Gidip de güneşte suya umut vermişim…
Kayıt Tarihi : 5.12.2006 18:20:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Abdulkadir İlyas](https://www.antoloji.com/i/siir/2006/12/05/en-buyuk-ben.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!