En Büyük Aşk Şiiri - Kurtcebe Noyan

Küçük kalbimde tarif edemediğim bir heyecan;
Akan kanım, biraz tuhaf biraz da deliydi.

Herkes bana arkadaş, kardeşten de öteydi.
Hep aynı duyguları beslerken;
Benim gibi giyinen, top oynayan yaşıtlarıma ve de hemcinslerime;
Gözlerim takıldı ip atlayan karşı cinslerime.

O saatten sonra söz dinlemez oldu bu küçük yürek;
Savaş ilan etti mantığa, farklı duyguları fark ederek.
Anladım ki o an, en güzeliydi bu yaşadıklarımın;
En temiz ve en çıkarsız olanıydı demek.

O’ydu bana şarkılar söyletip, şiirler yazdıran;
Anadan geçirip, diyar diyar gezdiren.
Yıllar yılı aynı duygular yoldaşım oldu benim;
Sevgi inancım, aşk da mabedim.

Ne zaman ki kocaman oldu, büyüdü bedenim,
Gerçek aşktan uzaklaştı yüreğim;
Kırdı, kırıldı, inancını yitirdi her durakta,
Fethedecek ülke kalmamıştı, yıkılmıştı kalelerim.

O ilkokul sıralarındaki masumiyet,
Mağlubuydu arzuların ve isteklerin;
Küsmüştü, küstürülmüştü aşka kalbim.
Başka ederi olmalıydı duyguların,
Defteri dürülmeliydi kuytu köşelerde
Bu en güzel felsefenin.

Bir daha ne yaşamayı
Ne de yaşatmayı düşünüyordum,
Aşka gerçek değerini verecek insanların
Var olmayacağını düşünerek.

Yanılmışım!
Şimdi, on yaşındaki gibi kocaman yüreğim.