En az 1243. Ölümüm Şiiri - Rumeysa Ekinci

Eğer şiir yazmasam anlayın ki öldüm
Ölüm de bir şiirdir dostlarım
Ben ölürken de şair olacağım
Ben ölürken de şairdim
Bir kez öldüm ya, bir daha ölürüm
Ve yine bir şiir bırakırım ardımda yaşlı gözlerde
Birinci ölüşümde gülen gözleriniz neden bu sefer ağlamaklı soracağım
Soracağım çünkü buna anlam veremiyorum.
Bir insan bir kez mi ölür hayatında?
Katil hiç maktülü için ağlar mı?
O halde neden benim için ağlamaktasınız
Dizlerinizin üzerinden kalkın ve dişlerinizle sırıtın bir önceki ölümümde olduğu gibi
Bunu görev bilin
Bu size son şiirim değil, bu bedenimin ilk çürüyüşü olabilir belki ama
Bu ruhumun ilk çürüyüşü değil
Ruhumun sokaklarında nice yılanlar börtü böcekler dolandı durdu
Yavaş yavsş çürüdü sonunda ve dalından kopan elma misali
Koptu gitti bedenimden
Bu bir şairin şiir yazmasına engel değil
Bu aciz bir şairin şiirin yazmasına bile engel değil
Acizim Allah’ım ama şiir yazma yetisini benden almadığın için de minnettarım
Heyhat bre buna şiir mi diyorsun dediklerinizi duyar gibiyim
Ağızdan çıkan her içten cümle şiirdir benim için
Önce bunu öğrenin de gelin
Ve tüm içtenliğimle diyorum ki,
Silin gözünüzün yaşını bu mezar taşına ilk adımın yazılışı değil
Nasıl göremediniz daha önce çıldırmalıyım
Ama çıldırmayacağım
Çıldırmayacağım ki bir sonraki ölüşüme şiirler dökebileyim
Sahi Allah’ım en son ne zaman öldüm, en son ne zaman öleceğim?
Bir bitişi yok mudur bu sonsuz kısır döngünün?