En Acısı Bu; Yokluğuna Alışmak

Önce zaman durdu.
Hani o derdin ilacı olan zaman.
Tamda derdimin aşkıma cellat kesildiği zaman.
Ve acının doruğa çıktığı anda kilitlendi ruhum.
Özlemin, özlenmeyi hak etmeyecek halde oluşuna isyan eden hıncıma sarıldı.
Dünyanın sonu olmadığını bilen aklıma karşı durdu yüreğim.
Hapsolmak ve hep o anda kalmak istediğim ne kadar mutlu anım varsa düşmanım oldular.
Ve gece oldu, ağlayarak uyudum.
Ve sabah oldu içimde kocaman bir sıkıntı puslu şehre yaren.
Ve bir gece daha oldu, ağlayarak uyudum.
Ve sabah oldu yağmurlu bir güne uyandım.
Islak gözlerim gibiydi caddeler.
Ve geceler oldu her şekilde sabahına kavuşan.
Ağlamaz oldum artık uyurken, saymaz oldum günleri.
Saniyeler geçmezdi halbuki.
Ben saymayalı aylar mevsimler geçmiş.
Ve dün gece uyudum hayaller kurarak.
Ne güzel şey yeniden hayal kurmak.
Ve aklımdasın hala artık alıştığım yokluğunla.
En acısı bu, yokluğuna alışmak…-