En acı tat Şiiri - İsmail Cabir

En sevdiğin çiçeği mezarına ektim
Beni duydun mu o gün
Sana neler söyledim
Küs değilsin demi
Son gün tartıştık
Bana gitme dedin
Ben çekil baba dedim
Bırak beni
Bir daha dönmeyeceğim
Ama benimki sadece naz dı
Bilseydim keşke bilseydim son konuşmamız
Seni sevdiğimi söyler dizlerine kapanıp seni öyle bir sarardım ki
Ne ben giderdim ne sen gidebilirdin
Ya sen ne yaptın öyle bir gittin ki bir daha hiç dönmemek üzere
Şimdi bu ev bize mezar olmadı mı
Peşinde yedi tane yaşayan ölü bıraktığının farkında mısın baba
Abim Mustafa Ahmet ömer
Ablam kardeşim ben bi de annem
Sensiz gülecek biri var mı aramızda
Annem her gece sabaha karşı sen içersin diye hala evet hala çay demliyor iki bardak doldurup masada oturuyor
Birini o içiyor öbürü ise dolu soğuyup kalıyor
Çünkü onu içen yok, sen yoksun
Ben sabah namazına yakın dış kapı açılsın diye nöbet bekler gibi bekliyorum
Ama hiç açmıyorsun
Abim Mustafa
Hala çocuk gibi
Her gece resmini öpüp ağlıyor
Biz farkına varmayalım diye yüzünü yıkayıp yanımıza geliyor
Ablam
Mezarına bile hiç gelmedi
Senin orda yattığını bile bile gelemeyeceğini söylüyor
Biliyorum
Seni orda ziyarete gelse…..
Neyse sen anladın baba
Her düşündüğümüzü önceden sezdiğin gibi bunu da anladın değil mi
Kardeşim senin elbiselerini iki günde bir gene yıkıyor
Sen temiz giyinmeyi seversin diye
Ahmet abim en sessizimiz
Ne ağladı ne üzüldü
İçine öyle bir attı ki bir gün dışarı vuracak olsa bil ki
Arşı ala sallanacak
Ömer abim dağ bayır gezmeye devam ediyor
Bilirsin o sever gezmeyi
Senin tabutuna sarmak için seccade istediği an o da ağladı
Seni öyle görmek hepimizi derbeder etti
Ah baba ah
Ne vardı önce bizi ya da hiç değilse beni o aleme gönderseydin de acını tattırmasaydın
Hep zorlardın yemek ye diye şundan da tat diye
Ama bu acı tattırdığın hiçbir şeyin tadına benzemiyor boğazımızda düğümlendi
Ciğerimize çöreklendi
Bize bunu yapmaya hakkın yoktu be baba
Hem de hiç hakkın yoktu! ....