En acı hüsran Şiiri - Azrail Kartal

EN ACI HÜSRAN

En acısı ne biliyor musun?
Sana inanmam…
Umudumu sana bağlamam…
Bir çocuğun safiyetiyle,
Bir yaralının son çırpınışıyla
Sana tutunmam.

Oysa başımı kaldırıp bakmazdım kimseye,
Çünkü ne varsa bende, sensin derdim.
Neyim eksikse yerine sensin sanırdım.
Meğer bütün tamamlarım,
En derin eksiklerim olmuş sende gizli.

Kalbimle değil, kör gözümle görmüşüm seni.
Dudaklarından dökülen her yalanı
“Şifa” diye içmişim.
Sevdanı cennet bellemişim,
Meğer cehennem ateşine sürmüşüm ruhumu.

Kandırıldım…
Söylediğin her söz bir hançer,
Her tebessümün bir tuzakmış.
Bense alnımı göklere kaldırmadan,
Sana secde etmişim.
Kör inancımın kurbanı olmuşum.

Şimdi elimde kalan
Kırılmış umutlar,
Çürümüş hayaller,
Ve dilime yapışmış acı bir gerçek:
Sen, benim en büyük yıkılışımsın.

Sana inandım,
Sana bağlandım,
Ve senin ellerinde boğuldu
Bütün çocukluğumun saf duaları.

Başımı kaldırıp bakmam kimseye artık,
Ama bu kez gururumdandır,
Sana değil.
Çünkü neyim varsa sende yandım,
Neyim eksikse artık yerine kimse geçemez.

Ve bil…
Bu ömür, en ağır yükünü
“Yanlış kalbe bağlanmış umut” diye taşıyacak

Söz :Azrail