Emzirilen Umutlar Şiiri - Resul Üstün

Güneş batıp
kaybolunca aydınlıklar,
ve cümle yıldızlar
birer birer parladıkça gökyüzünde
bir hüzün,
bir özlem esir alır bedenimi.
Ne kadar gizlesem de
sensiz olmuyor,
Özlüyorum seni bir tanem.
O gülüşünü,
yürüyüşünü özlüyorum.
Bazen geçmişimi,
çocukluğumu anımsıyorum.
anamın ninnilerini,
türkülerini özlüyorum.
anam emzirirken bizi,
düşlerini de emzirirdi büyüsünler diye.
Biz büyüdük,
düşlerimiz küçüldü yıllar geçtikçe.
Düşlerimin içinde
sadece sen,
bir tek sen büyüyorsun bir tanem.
Ve sen büyüdükçe,
uzaklaşıyorsun nedense.
Meraklanıyorum,
Hayıflanıyorum gidişine.
Her gece gökyüzüne dikip gözlerimi,
kayan yıldızları izliyorum.
Her biri senmişsin gibi algılıyorum.
Bir de
gece şahinlerini izliyorum bazen.
Gündüz olsa,
bulutları bıçak gibi kesip geçerler.
Ya geceleri?
Geceleri neyi biçtiklerini göremiyorum.
Meraklanıyor ve ürküyorum.
İstemeden,
tekrar çocukluk günlerime dönüyorum.
Umutlarımız vardı o zaman.
Kocaman kocamandılar.
Anam umutlarımızı da emzirirdi,
Bizimle birlikte büyüsünler diye.
Biz büyüdük,
Umutlar küçüldü yıllar geçtikçe.
Ama;
Özlemlerim büyüdü biliyor musun?
küçülen umutlara,
umutsuzluklara inat,
özlemlerimin ardından sana geliyorum.
Sen tüm dişiliğinle
kara bulutların ardında bekleye dur.
Saçlarınla set çek
pusudaki yağmur bulutlarına.
İzin verme sakın,
sönmesin yüreğindeki kıvılcımlar.
Fırtınalar yaratsın sevdan.
Benim her karanlık gecede
özlemleri emzrdiğim gibi,
Sen de benim için
sevdamızı emzir bir tanem.
Daha sonra bulutların ardında,
Yıldızların en tepesinde bekleye dur.
Ben,
Emzirilen sevdamızın ardından
Bulutlara tırmanıp geliyorum.
Bekle beni.