Emrine Amâde Şiiri - Cem Kamalı

Yine eskilerden bir gündü,
Dolaşırken ay ışığında mehtabın kıyısında,
Önüme döküldü saçların kum olup.
Durdum, aldım yerden, yüzüme sürdüm..
Hatırlayamıyorum ama,
Saçların avuçlarımda,
Sanırım kilometrelerce yürüdüm.
Durdum, oturdum dalgaların oluşturduğu son çizgiye,
Aya baktım, sonra saçlarına.
Saçlarına baktım uzun uzun,
Sonra yeniden aya.
Saçlarını kalbime koydum,
Ayı sağ omzuma.
Kalktım tekrar,
Ne kadar da özlemişim seni..
Çok uzun sürmedi,
Uyandım sonra,
Saniyeler, bir ömür gibi geçti.
Yine eskilerden bir gündü,
Bugün, yokluğunu selamladım yine.
Kalbim, dur desen duracak gibi hâlâ,
Kalbim, emrine amâde hâlâ..