Bende bilirdim elbet sevmeyi
Lakin kırdıllar gönlümdeki direği
Ah o kaşı gözü kirpiği
Şair eder mendevur feleği
Ben derim turuncu sen de kara
Beklemek ne ki sevmenin yanında
Aklın dövülür kalbin ocağında
Kimse durmaz bu hasret durağında
Işıklar kapanır ay kararır
Şafak döner gün günlere karışır
Isıtmaz güneş doğsada üstümüzde
Kararır tüm ışıklar görünür ay
Sanki gülümser nazlı yar
Geceme ışık gönlüme umut katar
Ah o gülüşü beni deli gibi sarar
Bakmalara doyamam ben ona
Gözüm asılır gök kubbe tavana
Bakıpta görmüyorlar
Bakar kör onlar
Gönlümün hali aşikkar
Görende der görmeyende
Aşık bu gariban
İlla ilim irfan gerekmez
Gölgen düşmüş duvarıma
Bu gönlü sensizlikle oyalama
Kırık zaten her bir yeri
Sende gelişi güzel kurcalama
Gel sar varsa sende bir derman
Bana şiir yaz suskun gecelerinde
Yada mektup yaz üşüyen ellerinle
Geçecek üstündeki bu kara bulut
Söyle kalmadı mı içinde bi parça umut
Bir şarkı söyle üzgün gecelerinde
Kırgınlık içinde kıvranir ruhum
Kalbim kırik bedenim yorgun
Sanmasınlar aşık sanmasınlar vurgun
Gönlümün denizleri uzun zamandır durgun
Bana bir dilim ekmek bir testi su
Bak gözüme ne çok yaş var
Gözüme değmesin o gözün
Ne çok kalp kırdın bir bilsen
Çok ah aldın benden bı duysan
Yaşa doydu şu kör gözüm
Var elbet sana son bir çift sözüm
Onun mor dudakları beyaz teni
Korkuyor herkes kalmamış hiç nefesi
Güler gibi o güzel yüzü
Saçının son teli ve hüznü
Gitmez gözümün önünden bana bakan son yüzü
Yılllar yüklemiş omzuna onca yükü
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!