Yine ilkbahar geldi
Kara kış geride kaldı
Ağaçlar çiçek açtı
Yeryüzü mis kokulu beyaz örtüsüne büründü
Fal mevsimi geldi çattı
Kimini seviyor çıktı
Aslında hiçbir şey yazmak gelmiyor içimden
Sanki hiç sözüm kalmamış gibiyim
İki kelimeyi bir araya getiremez oldum
Özneler hayatımdan çıkalı
Yüklemler anlamsız hale geldi
Çokça susuyorum artık
Ne gülesim geliyor
Ne de ağlayasım
Susuyorum sadece
Konuşamadığımdan değil de
Belki de cevapları bildiğimden susuyorum
Önümde iki yol var
Birisi gitmek istediğim yere gidiyor ama
Ne yön levhası var ne de bir işaret
Kararsızlık artık içimde yerleşmiş
Ben nereye gideceğimi bilemiyorum
Bazen kendini yanlış yerde ararsın
Kendine benzetirsin olup olmadık kişileri
Boş yere harcarsın hayal limitlerini
Sonra anlarsın gerçekleri
Uyanırsın rüya sandığın kabuslardan
İlk başta birşey anlamazsın
Ben sadece sustum,anlatamadım kendimi,
İçimde fırtınalar kopsada belli etmedim
Hergün bir parça daha kaybettim
Hiçbir şey çare olmadı derdime,
Kimse anlamadı beni, nedenimi,
Ama zaten kimse benim umrumda değildi ki.
Bu yüreğim daha kaç ton yük kaldırır,
İçim içime sığmaz oldu artık,
Zamam çalıyorken benden geleceğimi,
Ben sadece koparıyorum takvim yapraklarını...
Ayak uyduramıyorum isteklerime
Yeşil gözlerin benim gizli dünyam
Sevinçlerim, hüzünlerim, mutluluklarım,
Hayallerim, ümitlerim, kısacası herşeyim
Bütün geleceğim onlarda...
Bakınca dünyama duruyor; bütün hayat akışım
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!