Şair kısacık insan yaşamına koca dünyayı sığdırmaya çalışan bir genç.
Selam arkadaş,
Hitabımda var ise kusur, siz kullanmazdınız.
Bilmem niçin şimdi yanımda değilsiniz,
Ama unutmayınız, kalbimin bir köşesindesiniz.
Nasılsınız arkadaş?
Kendi sokağımda kaybolmuşum ben,
Karanlık dar sokaklara yabancıyım.
Kediler bile tanımıyor artık,
Selam yok, sabah yok, merhaba hiç yok.
Bir zamanlar sevilirken burada,
Bıraktım yorgun düşüncelerimi,
Aradım, buldum yaşayabilmeyi.
Tanıyabiliyorum insanları,
Sevdim bu hayatı ve tabiatı.
Tanıdım onlarca farklı insanı,
En büyük hatam sensin, aşk.
Suçlusu da sensin, ey kalp.
Niye vuruldun, yordun kendini sebepsizce?
Gerçi senin de suçun yok ki,
Elde mi o ay tenli yâre tutulmamak?
Zehirledi seni, o güzel gülüşü ve gözleri.
Yaşamadım sevginin böylesini.
Ayrılık girdi aklıma, gitmedi.
Yanımdan giden teniydi, gelir mi?
Bilemedim, tüm duygular tükendi.
Seninle kendimi bulmuştum sanki.
Ey güzelliğiyle tanrıyı övdüren,
Çekiciliğiyle başları döndüren,
Yaptıkları ile şeytanı imreten,
Kleopatraya kaftan giydiren.
Sözleriyle cenneti yaşatan huri,
Sevda kitabımın sonuna geldim.
Bilmem ne yazmalıyım?
Bir daha o sevgi dolu gözlerinizle bana bakmayacağınızı mı,
Yoksa kalbimden bavulunuzu toplayıp gittiğinizi mi?
Belki de sensizliğin yağmuruyla ıslanmam gerekiyordur.
Gönlümde matem hiç öyle yoktu,
Yeşil çayırlar, mavi ferah gök,
Umut ve neşe eskiden öyle,
Hiç yorulmazdı kalbim kendinden.
Görmeseydi gözlerim gözlerini,
Yanlış zaman, doğru insan sandım.
Acına ortak oldum, bilmem derdine derman.
Nasıl oldu da aldandım, bana değil kendine gülüşüne?
Azı çok saydım, kısayı uzun; kendime değil başkasına.
Tabip değildim, tabibin oldum anlamadım bir anda.
Uyan artık, tatlı uykundan uyan.
Sevmedi seni kimse, hepsi yalan.
Menfaat bitti, döner mi ki devran?
İnsan çabuk unutur, boşver uyan.
Verme artık kimseye değer, verme.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!