Empresyonist Şiiri - Fuat Eriçok

pembe beyaz mat bir gök

anadoluhisarı’nın lacivert ağaçları arasından bakışan
külrengi kiremitli, kirli suratlı evler..
gittiği güneyden izlerini taşıyan ılık lodosla kendini hatırlatan yaz
ve onlara inat lacivert kıpırtılı, üstü pusla kaplı
camgöbeği boğaz

önümden hızla geçen yeşil kedi
yoksa yalnızca gözleri miydi görebildiğim?

masanın örtüsünde kıpraşan mavi yaprak gölgeleri..
gemi mi ters gidiyor
ben mi duraklamış zamanda dönüyorum geri?

ısıtmayan donuk sarı güneş
gülümsüyor bulutlardan fırsat buldukça..
yer yer hoyrat bir poyraz serinliği yanağıma değip geçiyor
pürüzsüz inci beyazı..

sahilde yürüyen kırmızı cıvıltılı kadınları
yan masada çay yudumlayan toz pembe kahkahalı kızı
ve oynaşan lacivert denizi seyredip
erkenden özlerken
daha yeni geçip gitmiş yazı

çay bahçesinin boşluğunda
vedalaşan sonbaharla, gelmekte olan kışın
kahverengi hüzünlü flörtü
ezan çizgisinin ikiye böldüğü havada
saman sarısı sükunet
ve hemen arkasında poyrazın kurduğu pusu
daha göstermeden kendini ruhumu ürperten
kar soğuğunun uğultusu

sevilebilme ümidini ve merakını
hain insanlara tereddütü ile frenleyen yavru kedinin
üstüme yapışan mahmur pastel bakışları..

düşüncelerimin dolaştığı umarsız karanlık koridorlarda
ruhumun giderek solup silikleşen eflatuni silueti
ve hızla eriyen renkler

heyecanlı gençliğimin
yıpranmış alacalı paletindeki karmaşa ile
zamanın iyice yavaşladığı bu aralık gününde
sağır bir sessizlikte
birbirini denkler

12 aralık 2012