Empoze Etmiş Kalbim Bütün Varlığıma Seni

Geceler boyu bekledim.
Sessizliği dinledi kulaklarım.
Bir çıtırtı aradım sonsuzlukta,
Ayak seslerini arayıp durdu
Yüreğim boşluklarda.
Gelmeyeceğini bile bile
Yinede bekledi yüreğim.
Perdeme sarılıp ağlarken
Yağmurlar yağdı caddelere.
Pencereden sarktı yüreğim olabildiğince.
Yağmurla yıkadı gözyaşlarımı.
Zaman hiç durmadan tik taklarıyla
Vururken sonsuzluğa.
Ben sadece bekledim
Ufukları izledi gözlerim…

Gün geçti…
Hafta geçti…
Ay geçti…
Yıl geçti…
Yıllar birbirini kovaladı.

Bedenim çürüdü yokluğunda.
Çığlıklarım yankılandı ıslak caddelerde,
Sessiz sessiz
Geri dönüp vurdu ruhuma soğukluğuyla…

Her karanlıkta ağlarken ben haykırışlarla…

Gözyaşlarım durdu, akamaz oldular artık
Bütün gücü tükenmişti bedenimin,
O son güç olan ağlamayı da yitirmişti ruhum.
Yoktu artık duygularım
Sökülüp alınmışlardı benden
Parça parça darbelerle…

Hatırlıyor musun sen gitmeden önceki
Beni…
O masum, sevecen yüzümü
Güldüğünde bütün olumsuzlukları unutuveren
Hiç sayan beni…
Deli dolu yaşamıyla herkesin imrendiği,
Ama herkesin yaşayışımı küçümsediği.
Benim ne insanları ne de yoklukları takmayışlığımı.
Kendimce kendi kurduğum hayallerin içinde yaşayışımı.
Hatırlıyor musun bunları kalpsizim…

Şimdi görsen halimi;
Ne masumluk nede sevecenlik,
Sadece ölüm kokuyor benliğim.
Beni bu halimle görmeni istiyorum kalpsizim;
Bir ışıltıyı nasıl karanlığa çevirdiğini,
Nasıl kırıp gittiğini bütün güzelliklerimi.
İstesem de yine gelmeyeceksin
Biliyorum…
Ben de beklemiyorum artık…
Hani olurda gelirsin,
Görürsün beni…
Sakın ama sakın ha gösterme bana kendini,
Bu gözler seni görürse eğer yine başa dönecek her şey,
Bedenim yine bulacak ufacık bir güç,
Ve yine akmaya başlayacak gözlerimden yaşlar…
Ve sen yine gideceksin kalpsizim,
Ben yine bekleyeceğim.
Çünkü hiç anlamayacak bu kalp
Senin benden gittiğini.
Ve sen de hiç anlamayacaksın
Seni ne kadar dipsiz sevdiğimi
Ve ne çok beklediğimi…
Gecelerce gözlerimden akan yaşlar yüzünden
Uyuyamayışlarımı…
Bilmeyeceksin kalpsizim,
Ben dudaklarımı mühürledim,
Gelsen de duymayacaksın benden,
Ne nefret kusan sözcükler ne de bir hoş geldin…
Boş gözlerim yetecek sana! ! !
Bak ben yine kaptırdım kendimi;
Gelebilme ihtimalini düşündüm,
Konuşmayacağımı, sadece bakacağımı
Yine kandırılışlarda kalbim beynimi…

Gelmeyeceksin benim olmayacaksın,
Bunu inandırmalı beynim artık kalbime.
Kalbimin her köşesini dolduran sen,
Her akamayan gözyaşı sen,
İçimde hapsolmuş, defalarca kilitlenmiş,
Anahtarları yutulmuş, sindirilmiş…
Çıkışın yok bu bedenden
Bütün çıkışların mühürlenmiş…
Ölmek, ölmek, ölmek… Ölmeye cesaret edemeyişim
Bırakıp gidemeyişim bu sensizliğin verdiği hazzı,
Acıdan zevk alır hale geldim.
Yokluğun da mazoşistliğin zevkini tattım…
Lanetledim kendimi, kendi ellerimle
Ruhuma vurduğum her hançer darbesinde
Sen aktın içime içime bütün soğukluğunla
Hücrelerim titreye titreye dona dona
Gözlerim sadece nefret kusuyordu
Dünyaya…