Empati Şiiri - Sıtkı Özkaya

Anadolu’sun sen
tırnak çekersin toprağa
ilk sen çek istedim yüreğime usturayı
çıkar fırçanı Akdeniz’den
beni çocuk gelinlere boya
sonra da Gediz’den Fırat’a bir bulut çek üstüne ağla ağla..

beni boya
öyle her rengi istemem
güneş örtüsünü çekince üstümüzden
apansız yağan yağmurlarda
bekleme sonbaharı
yağmurun küfür gibi düştüğü kaldırımlardan
gecelerin karanlıkları emzirdiği sokaklara gel
tekmil fırçayı çal üstüme
acılarının ağırlıklarından kirpikleri düşen
sokak çocuklarına boya beni
sonra da vurun bu şehri surlarından

beni boya
istemem leylağı orkideyi
olanca avazım susunca bozkırda
geçip buğday tarlalarından
kireç kokulu odalara gir
bekleme yangın mevsimini
elleri ekmek kokan yürekleri türkü
köy çocuklarına boya beni
sonra da yırt haritaları hudutlarından
yık duvarları üstüme

bir empatilik
beni dinle bayım
yada öldür susuz ekmeksiz güneşsiz
beni uç dalda isyancı bir çiçek gibi düşünün
dökülmeye gidiyorum uçurumlardan mesela
sesimde acıyan bir falçata yarası
geçin içimde uzanan köprülerden varoşlara
gökkuşağına umut eken
yoksullara
tepeden tırnağa gariplere boyayın beni
ekmeğe
özgürlüğe
türkülere
…

yada ..
en iyisi siz karışmayın bayım
ben kırmızı bir isyana boyayayım kendimi
yeniden yazayım hikayemi

Mart/2012/Antalya
Sıtkı Özkaya