Empati Şiiri - Selahaddin Çekmegil

Bakkalın gül yağını, döküverdi papağan.
Dayak yedi o yüzden, başı kel oldu bir an.

Kellik bir yana dursun, konuşamaz oldu kuş.
Düşünceye daldı hep, papağan oldu baykuş.

Bakkal üzüldü lakin, tek laf yok papağandan.
Günler gelip geçti de, ses çıkmadı o candan.

Papağanımız bir gün, saçsız bir derviş gördü.
Hemen dili çözüldü, belleğinde ağ ördü.

Sandı o da gül yağı, döküvermiş dükkana.
Dayağı da yiyince, dönmüş tüysüz bir cana.

Bu empati meseli; Mesnevi'den hikaye...
Arif olan almıştır, kendine bundan paye!..