Empati Şiiri - Nurcan Bingöl

Sahiplenmeyeceksin kimseyi bu dünyada, kendi bedenini, uzuvlarını bile;
Benimdir demeyeceksin çok, hepsi geçici çünkü; bu hayatta emanet...

Baki olan tek şey o anda alınan hazla duyulan zevki paylaşmak hayata dair anlamlı olan tek gerçek …

Sıkmayacaksın kimseyi sorularınla, neredeydin değil; günün nasıl geçti diyebileceksin en çok.

İyi bir dinleyici olmalı önce asıl dost.
Yüreği huzura vardıran, yeri geldiğinde iki çift sözle teselliye uğraşan.
Sen ağladığında seninle göz yaşı akıtan
Bir omuz olmalı her an başını yaslayabileceğin şefkatin kucağı sevgi sıcağı gibi;
Var olan hissiyatla yüreğe akan.
Gülümsediğinde sen karşılığını kahkahalarla çınlatan.

Her ortamda seni yücelten, sen konuşurken lafını bölmeden gözlerinin içine bakarak dinleyene dost derim ben.
Sarıldığında sana dünyanın tüm dertlerini unutturan, şefkatin en sıcağını kucağına dolduran.
Karşılık beklemeden en sevdiğin ne varsa sen beğendin diye çıkarıp sana sunan.
Beni ne kadar seviyor acaba; diye düşünmeden sevmek için seven.
Sorgusuz sualsiz gel deyince koşan, sus deyince susan.
Şu an yalnızlığımla baş başa kalmak istiyorum dendiğinde alınmayan, anlayan.

Empati işte böylesi bir şey…

Fedakarlıksa sevmek emek gerek.
Sonunu düşünmemekse aşk can feda etmek demek.

Şimdi söyleyin? Siz bunların kaçını sevdiğiniz her kim ise ona karşı riyadan uzak hissettiniz?
Hissetmek isterseniz bunu en derinden, beklentisiz olmalı arkadaşlık, dostluk, Aşk!
Allah aşkı, hayat aşkı, doğa aşkı, insan aşkı, ben aşkı gibi;
Yaşamı mutlu bir ömre sığdırmak gerek menfaatten uzak.

Beklenti ruhu yorar, acabalar akla zarar, kalp beklentisiz an için çarpar.
O zaman ne diye bu kendimizle olan iç hesaplaşmalar? Ne gerek var?
Söylenmesi gerekeni o an dile getirsek, yaşamak istediğimizi ertelemesek
Kim ne der diye düşünmeden yaşamayı denesek, kendimiz için yaşayıp başkaları için çabalasak.
Tanıdık tanımadık herkese bir günaydın, bir merhaba diyerek güne başlasak ne kaybederiz ki;
Bir tebessümle hayata varlığımızı en güzel şekilde sevgiyle sunsak.
Hiç değil de ben varım yaşıyorum belki yarın olmayabilirim beni güzel hatırlayın dercesine
Sevdiklerimize sevgimizi çekinmeden haykıran benlikler olma zamanı çoktan gelmedi mi?
Geldi… Belki de geçiyor… Ama geç değil haydi!
İçimizden geldiğince yaşayalım an da hissedileni paylaşalım
Söylemekten korkmayalım aşklarımızı, sevgilerimizi, kırgınlıklarımızı bile içimizde değil, yüz yüze anlatalım.
Anlayalım önce kendimizi O’ nun yerine koyalım empati kuralım.
İşte o zaman hayat daha bir renkli olacak unutmayalım…

Seviyorsan sorgusuz ol.
Seviliyorsan anlayışlı.
İstiyorsan hissettir.
Bekleniyorsan Kendini Onun Yerine Koy bekletme.

Sen Sen Ol İstemediğin Bir Şeyi Başkasının Yaşamasına Öncü Olma…
Bunları başarabilen insan Mutlu olandır bence!