Emmoğlu Şiiri - Osman Bulut

İstanbul’u; Fatih Sultan’dan sonra
Arabalar teslim almış Emmoğlu.
Köprüler geçitler bilmem kaç sıra
Demir yığınıyla dolmuş Emmoğlu.

Ne diploma istenir, ne ehliyet
Lazım olan bir bilettir nihayet
Yetmiyormuş gibi seksen vilayet
Arab’ı, Acem’i gelmiş Emmoğlu.

Kentte gecekondu, köyde gökdelen
Olur muymuş görür buraya gelen.
Kartal’ı ağlayan, Bebek’i gülen
Bir acaip şehir olmuş Emmoğlu.

Terk edip köydeki tek katlı damı
Apartman yaptırmış gördümse kimi.
İnsanlar bu kadar demiri, kumu
Nerelerde, nasıl bulmuş Emmoğlu?

Tarla, bahçe, bostan arama sakın
Yerin altı üstü asfalt inanın.
Eskilerde; taşı toprağı altın
Şimdiyse köprüymüş, yolmuş Emmoğlu.

Dostların (!) eline almış bir kantar
Ederin ne kadar hep onu tartar.
Her kapıyı açabilen anahtar
Anladım ki para pulmuş Emmoğlu.

Tek pazarlık yaparken el sıkışır.
Diğer zaman koçlar gibi tokuşur,
Akrabalık, hısımlık can çekişir,
Dostluk, arkadaşlık ölmüş Emmoğlu.

Gördü de koskoca yirmi yıl tahsil
Gerçek tadı bilemedi bu cahil.
Makam, mevki, mal mülk, para pul değil
Sağlık, sıhhat yağla balmış Emmoğlu.

Babamız, dedemiz köyümüz dahil
Konuştuk sağ olsun Abimiz Cemil
Azrail kimseye yapmamış torpil
Her doğan yaşamış ölmüş Emmoğlu.

İbrahim amcamı, Hakkı amcamı
Tanıdım O iki güzel adamı.
Boş vererek üç beş günlük makamı
Onlar da uykuya dalmış Emmoğlu.

Ayrılan çok yavrusundan, eşinden
Ana babasından, öz kardeşinden.
Ne demeye koşuyoruz peşinden
Yalan dünya kime kalmış Emmoğlu?

Çocukluğu savdık, gençliği dürdük,
Biz de iyi kötü bir devran sürdük.
Ellili yaşlara varınca gördük
Ömür yalnız üç beş yılmış Emmoğlu.

Teşekkürler yaptığın davet için,
Göstermiş olduğun nezaket için.
Bu Osman samimi bir sohbet için
Senden bir dört saat çalmış Emmoğlu.

28/01/2018
Esenyurt İstanbul