Emmi'me Mektup Şiiri - İsmail Uysal

Bir düzen ki içinde düzenbazlar kol gezer
İpi kaptıran cambaz kuyu kazıyor emmi!
Kurt sandığım bir köpek, sırtlana destan dizer
Güvercin fermanını kanla yazıyor emmi!
Ne muhabbet erbabı ne de çayımın demi.
Ağzımızda eskinin tadı kalmadı emmi!

Yalan içinde yalan, entrikalar diz boyu
Merhamet hakgetire, vicdan karadan koyu
Haramzade besleme bin yıllık asil soyu
Maddedeki şehvete katıp bozuyor emmi!
Yemeğe meyilliyiz tuzak içinde yemi
Halkım onca acıdan ibret almadı emmi!

Zaman ve mekan seçer adalet; keyfekeder
Riyakarın tek derdi, "Duyulursa el ne der!"
Zulmetsek de mağduruz, nasılsa suçlu kader
İçimizdeki şeytan durmaz azıyor emmi!
Kadeh tokuşturarak içti adam zemzemi
Kabeyi tavaf etti, namaz kılmadı emmi!

Günah kiri taşıyor kılcal damarlarımız
Kederimizden değil kibirden efkarımız
Bala şeker katıyor kovandaki arımız
Kim bilir bağımızda kimler geziyor emmi!
Hangisine küseyim laleye mi güle mi?
Bugün de bahçıvanın yüzü gülmedi emmi!

Ölüyoruz, ölmeye kalbimizden başladık
Kötülükte yarıştık, mertlikte yavaşladık
İblisi alkışlayıp garibanı taşladık
Yetimlerin başını yılan eziyor emmi!
Ölüme mi yanayım, ölemediğime mi?
Öldük bir bir... Zalimler yine ölmedi emmi!

Bir hayalimiz vardı, yolcuyuz demedik mi?
Maviliklere doğru döndük, gidemedik mi?
Boğazımdaki düğüm, bu sükut, mavilik mi?
Bir bulut denizinde umut yüzüyor emmi!
Yarın doğacak Güneş büyütüyor gölgemi
Her renk solsa da mavi zinhar solmadı emmi!