Emmi'me Mektup 2 Şiiri - İsmail Uysal

Ah emmim ah, yanıyor nicedir her yanımız
Yüreğimiz kebaptır, ciğer büryandır Emmi!
Kanadıkça kanıyor her bir yanda canımız
Nasıl bir devirdeyiz, bu ne zamandır Emmi?

Çeşit çeşit ölümler belirliyor gündemi
Güneş üzerimize ölü doğuyor Emmi!

Aslan bile sinekten çıkarırken yağını
Tırtıl nereden bilsin örümceğin ağını
İnsanlık kaybediyor artık insanlığını
Bu devir olsa olsa ahir zamandır Emmi!

Namertlik moda şimdi, geçti mertliğin demi
Vicdanlı taşıdığı kalpten soğuyor Emmi!

Tebessümü yel aldı, hüsnü nazar bozuldu
Hırs kapıdan girince çarşı pazar bozuldu
Nasıl olduysa her şey, azar azar bozuldu
Sakladığımız yalnız sapla samandır Emmi!

Ne örf kaldı ne töre, ne toplumun mahremi
Anayı kız, babayı oğlu boğuyor Emmi!

Seherde öten horoz, kuşluk vakti ötüyor
Bacalarda duman yok ama gıybet tütüyor
Duvar köşelerini haset ağı tutuyor
Merhametin gölü yok, zulüm ummandır Emmi!

Musibetler aratır oldu cüzzam, veremi
Günah bulutlarından zifir yağıyor Emmi!

Beş paraya değiştik alnımızdaki teri
Vicdanı mahpus ettik, akıl zaten serseri
Bahçıvan zehirledi bağdaki çiçekleri
Yanan ne birkaç ağaç ne de ormandır Emmi!

Yaktılar güneşimi, bulutumu, gölgemi
Dünyaya sığmayan kin, kalbe sığıyor Emmi!