Bir İslam düşlüyorum takvada yarım belki,
Fakat tek yumruk ve bilek gibi sarsıcı...
Milenyumdan sonra adaletin kılıcı.
Bombalar yağarken kardeşlerinin üstüne,
Çekilip de durmayan geride...
Bilir misiniz benim ülkemde gazete hiç okunmaz.
Ama gazete olmasa ülkemde, eksik kalırdı nice şey.
Gazete... orta direğin masa örtüsü, bakkal Ahmet Amca'nın vitrinlerini sildiği bez... Benim ise bulmacalarını çözüp gerisini rüzgara bıraktığım uçurtma.
İstanbul'un rüzgarıyla Saray Burnu'nu dönüp Eminönü'nde bir kağıt toplayıcının çuvalına giren gazete... Halbuki içinde ne coğrafyalardan acılara şahitlik eder. Gazze'de bir çocuktan haber verir gazete... Koca koca puntolarla ÖLÜM yazar gazete. Bir kadının son anlarını anlatır gazete... Bilir misiniz benim ülkemde hiç gazete okunmaz, içindekilere rağmen pul olur gazete. Ama artık anlayarak okunmalıdır hece hece...
Hani ayrılık der dururdun ve gururlu ayrılıklara özenirdin ya kalya, işte artık damağında bir hüzünlü ayrılık!
Hani boş boş okurdun ya ayrılık şiirlerini, artık göğsünde yumruk gibi bir boşluk...
Hani hiç ayrılmayacak gibi severdin ya kalya, artık sevgi sadece mesafeli bir samimiyet.
Senin yalnızca bir obsesyon patolojisi olduğuna inanmak istemedim başta… Bununla yüzleşmem belki çok uzun sürdü ama, sen en sevdiğim takıntımdın aslında.
Sen bir sinir düğümünden öbürüne akarken beynimin duvarlarında, sekerken hiç durmadan ve dur durak bilmeksizin ben ise olumsuz ve hoyrat bir vaka olarak çıkıyordum doktorların önüne. İlaçlarım sürekli değişiyordu bir sen aynı kalıyordun. Doktorlarım sürekli değişiyordu bir tek sen ve mutsuzluk aynı kalıyordunuz. Hayatı sana kendini kanıtlamak için yaşayan ben seni yıllardır görmeyerek hayatsız kalmıştım. Hayalsiz kalmıştım. Hayat bir hayalse neden düşlerimde bile nahayatisin artık? Hayat bir halusinasyonsa neden bu kadar panikliyorum? Ah sevgili kalya bir bilsen ne de çok hazırlanmıştım seninle bir geleceğe… Meğer yıllar yılı seni kazır gibi beynime, beynimin her girintisine gri, ıslak ve pis kokulu pamuklar tıkamışım. Meğer ben sen diye obsesyonlar bahçemde depresyon köşemde hiçbir ülkede olmayan patojenler büyütmüşüm. Fakat asla senin o bahçenin bir parçası olduğuna inanmak istememişim. Ve ben yine gezinirken o bahçede, sana benzer simalar görmüşüm de onları da sen sanmışım. Ama artık eminim Kalya! sen yalnızca o gri ve pis pamuklardan birisin!
Her zerremde müebbet bir kıpırtı
Bırak aynı kalsın ölümden yeğdir
Ah siz söz dinlemeyen kaslarım...
Aslında bu his ölümden beterdir.
İçimde tarifsiz bir sıkıntı,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!