Emir ali türküsü Şiiri - Edim Ahmet

''benim şarkılarım hiçran,
vurgundur türkülerim,
ıssız bırakma buralarda,
bu yol dara gider,
bu yol bin açmaza,
tenimde çırıl çıplak bir namlu,
ve şakırtısı mekanizmaların,
tetik düşürür,
çığ gibi düşerim,
çığlıklarla,
çığlıklarla geliyorum,
ölüm kampanalarıyla,
bu yangına bir rüzgar gerek,
söyleyin bu yol nereye,
ben oraya,
zulmetin ardı narinim,
şavkı al al bir sabahtır,
mayınlanmış yollara dökülür sesim,
infazım görüldüğüm yerdir,
gerekçem yakama iliştirdiğim gül,
gıyaben okunur gerekçeli hüküm,
gel gör beni tanıksızım,
inkarımdır resmi tarihler,
bütün mecralar rivayettir,
ben yürüyünce karlarda,
kart kurt sesler çıkarırmışım da,
heybetimden çığ düşermiş uçurumlara,
bin kere sallanmışımda,
kırkbin kere vurulmuşumda,
ne canım çıkarmış ne huyum,
ölüm usanmış benden,ben ecelsiz ölümden,
buncasına ölüm demem,
kim tutar günlerin çetelesini,
bu teskere hiç gelmeyecek,
birden,
menziline düşüyorum kuşatmaların,
ne yöne gitsem gidemem,
ölümün adresi yok,
ömrümün final sahnesinde,
azar azar bir mezar kazıyorum,
her ipin celladı olmak ne zor,
menzili yok uykularımın,
şimdi ve sonrası,
hoşçakal yararsızlığım,
ömrümün sarsak yanı,
dokunsam incinir,gitsem küsersin,
yüreğimin en kırılgan yerindesin,
sen pelinsin uçuurmlarda büyüyen,
dokunsam dağılacak,
ufkuma serdiğim serap,
seni uçurumlar gibi büyüttüm içimde,
kendine mi kanar her yürek,
alın beni içimden,
bendeki sizi alın,
zaman kısa yetmiyor,
şiire ve aşka,
deyin ki,
o ateşini ve rüzğarını hep yanında taşırdı.''

edimahmet
Yaylakent-25.10.1999