Eminönü Şiiri - Kaan Karadağ

Her gece sabaha kadar;
Sen, ben ve Eminönündeki güvercinler.
Artakalan buğday taneleriyle dertleşirken,
Geceler boyu ağlayan dalgalar.
Yorgun düşerlerdi, şebnem damlacıklarının yanına.
Ve her sabah;
Uykulu martıların kanatlarında,
Çoban yıldızı.
Güneşten bir avuç sıcaklık,
Ve kırmızı bir gül gönderirdi.
onlar bunu,
Sis yığınlarına serperken,
Sen, ben ve güvercinler,
Kaldırım taşlarında, uyuyakalırdık.