Küçük bir çocuk ağlıyordu
Kenara çekilmiş,büzülmüş duruyordu
Dudakarı titriyor konuşamıyordu
Etrafına acımasızca bakıyordu
Hayat onu erken büyütmüştü
Kendini uçurumda hissedersin
Yalnız yapayalnız tek başına
Kalbini susturarak gidersin
Tükenmiş umutlara tek başına
Sevgiye esir kalbin kelepçeli
Umudum tükendiğinde
Tebessümüm azaldığında
Hüznüm arttığında
Tek başınaydım
Hayallerim tükendiğinde
Açtım ellerimi semaya
Dua ediyordum Rabbime
Bir güneş doğdu pencereme
Işık yayıldı içime
Kalbim tittredi, derinden
O sevgilerin,en yücesiydi
Akan gözyaşlarım tükendiğinde
Aldığım her nefesi kesik kesik soluduğumda
Yürüdüğüm yolların karanlığında
Gülen yüzümün sevimsizliğinde
Bir sen vardın beni anlatan
Hava çok sıcak
Ama ben üşüyorum
Gökyüzüne bakıyorum
Kar tanecikleri
Etrafıma bakıyorum
Sade ben miyim
Kuşlar şarkılar söylerken
Kelebekler özgürce uçarken
Hep beraber dünyayı seyrederken
Tut elimden babacığım
Sen yokken yalnızlığı yaşadım
Düşlerimde gördüğüm sen
Hayallerimi süsleyen sen
Umutlarımı besleyen sen
Sevgiyi abideleştiren sen
Düşünmesi acıda olsa güzeldin sen
Ayrımak istemedin oradan
Çok sevdin o mekanı
Melekler güldü hep
Ama sen ağlıyorsun
Biz seni aylarca bekledik
Güldüğüm her an hüzünlü
Aldığım her nefes kesik,kesik
Soluduğum hava bulanık
Yürüdüğüm yollar karanlık
Yaşadığım günler yorgun
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!