Emin Ayverdi Şiirleri - Şair Emin Ayverdi

Açar açmaz gözlerimi
Sabahta buldum kendimi
Sabah ki; ilklerin ilkidir
İlk göz ağrının belirtisidir

Akşam yaklaştı, kaldım ben;

Geçmişin gölgesinde büyümekteyim
Geçmiş ki; çeker beni karanlığa kendisinin
Anılar ve hatıralarımda boğulurum
Kapkaranlık bir hayalet gibi dururlar karşımda
Nerede o korkusuz ve idraksız çocuk?
Nerede hayatın vahimiyetini henüz kavramamış,

Ey tâ semâdan inen pervane
Kâh hakikat kâh rüyâ

Karlar gibi inmeliyiz yeryüzüne
Mümtazlar gibi, didişmeden birbirimizle
Ancak o vakit berraklaşır bu sîne

Ey feleğin çarkına kurban giden,
Cesaret ormanının kaplanı

Topraklarımızı geri alan,
Göklerin yegane kartalı

Olma esiri nefsinin
Sürüklenip gidersin
Sanma ki en yücesin
Bir gün elbet sende gidersin

Kim kalmış ki bu dünyada sen de kalasın

Ruhum gitmiş tâ uzaklara; dinlenmekte,
Gârip, ıssız bir çölde.
Cısm ü cânım uğrar cinân-ı cenâne,
Olur edviye-i ruhaniye.
Ey ervah-ı afilin! Getirin bana edviye-i ruhiye,
Imdad-ı ruhaniye!

Ey Nefs! Ey içimdeki düşman!
Bu ne ahdastır?
Çare yine agvas mıdır?

Bu ana dek;
Ne sen galip gelebildin

Gökyüzü kapkaranlık, zifiri..
Dinliyorum yıldızların sesini
Sesleniyorum onlara
Gülümsüyorlar bana

Ey yıldızlar

Elalem aşkı izdivaç, halvet ve fani hissiyatlardan ibaret sanır
Bende ise bir tek şey gelir aklıma
Sadece sen
Mukaddes köprümsün
Cennetimsin
Aklıma her geldiğinde

Yaralı olan kuşu aldım
İyileştirdim
Sonra da ona uçmayı
Ögrettim
Ardından uçmasını
Seyrettim