Emicemun Uşağı Şiiri - İbrahim Yavuz

Yağmur yağdı İstanbul'u sel aldı
Batıyoruz emicemun uşağı
İşimiz gücümüz Allaha kaldı
Yatıyoruz emicemun uşağı

Yakacağımız yok kışın yakmaya
Giyeceğimiz yok yaza çıkmaya
Sofrada umudu kuru ekmeğe
Katıyoruz emicemun uşağı

Köyde de hayat zor anladık ama
Bizi de karnı tok sırtı pek sanma
İyiyiz desek de sakın inanma
Atıyoruz emicemun uşağı

Gurbetin derdi çok doldukça dolduk
Her gün biraz daha sarardık solduk
Sizi bilmem ama biz duman olduk
Tütüyoruz emicemun uşağı

Kimi umudunu kaptırmış suya
Kimi bakar durur boş bir kuyuya
Bir bahane bulup konu komşuya
Çatıyoruz emicemun uşağı

Bilmem ne olacak bu işin sonu
Gelirken yüz idik kalmadı onu
Halıyı kilimi televizyonu
Satıyoruz emicemun uşağı

Geri getirmiyor zaman gideni
Ne sen bizi unut ne de biz seni
Bozuldu gitmiyor geçim treni
İtiyoruz emicemun uşağı

Soruyorsun işte budur halımız
Hiç kalmadı tutunacak dalımız
Bu gidişle tahtalı köy yolumuz
Gidiyoruz emicemun uşağı