Emice Şiiri - Osman Bulut

Büyük balık dediğimiz İstanbul
Yemiş yutmuş ilimizi emice.
O gün yoktu bunca mal mülk, para pul
Bilmiyorsun halimizi emice.

Şimdi cepler dolu, gönüller buruk
Para ile olmuyormuş mutluluk.
Evvel yokluk şimdi; ev bark, çor çocuk
Bağlar durur yolumuzu emice.

Amir, memur, işçi, işveren idik
Arabam dairem bulunsun dedik.
Gurbette kazandık, gurbette yedik
Paramızı, pulumuzu emice.

Terk edilmiş onca köyler, haneler
Hasret ateşiyle yanmış sineler.
İnan ki suçsuzdur aylar, seneler
Gurbet büker belimizi emice.

Hasret ta yüreğe vurur sondajı
Kim düşünür karizmayı, imajı
Zaptedemez Torul, Kürtün barajı
Gözden akan selimizi emice.

Gitmiş çalhamalar, gelmiş kolalar,
Unutulmuş böhrüceler, pağlalar.
Göndermiyor bomboş kalan yaylalar
Yağımızı, balımızı emice.

Her derde devadır çayı, reçeli
Tatmayanlar ya cahildir ya deli.
Dünya alem tanımalı bilmeli
Bol dikenli gülümüzü emice.

Yöremize mahsus onlarca yemek
Boğaz kültürümüz, zevkimiz demek.
Mutfakta her daim yaşatmak gerek
Kurumuzu, sulumuzu emice.

İşte herle, guymak, erişte, siron
Pestil, köme desen zaten şampiyon
Artık şu pirince, makarnaya son
Kaşıkla haşılımızı emice.

Pisik kedi imiş gıdik de oğlak
Isırmak da güzeldir kıtlamak da
Sakıncalı da değildir yasak da
Kullanalım dilimizi emice.

Sitil dermiş abam bakraç yerine
Südlü dermiş agam sütlaç yerine.
Vizdirik çevirsek topaç yerine
Kim tutacak elimizi emice.

Buzağımız gili, düvemiz mozik
Manda medek, camuş; tayımız kurik
Tekemiz korittir, genç tavuk ferik
Eyi belle malımızı emice.

Burnunun dikine giderdi Bayburt
Eşkere yakamı sal derdi Bayburt
Gadasıyla kavga ederdi Bayburt
Saldık gitti delimizi (!) emice.

Köksüz olan farksızdır bir odundan
“İlle de Toprağım” dememiz bundan.
Mevlam ayırmasın ata yurdundan
Dirimizi, ölümüzü emice.