Emice Şiiri - Kurtuluş Kurtoğlu

Emicem almış eline sabanı
Bir türlüde ökş babam diyemiyor
Pederi vermiş eline tırpanı
Bir türlüde ekini biçemiyor

Emicem de köyde sallanır durur
Bazen aklını yitirip kudurur
İş yapamayıp da oturur
Ama bir türlüde dinlenemiyor

Semayil ırmağı hep coşkun akar
Görenlerin hep yüreğini yakar
Emicem korkudan altına yapar
Çünkü bir türlü suya giremiyor

Eksik olmaz Emicemin dumanı
Tembellikten bulamaz hiç zamanı
Çalışmak için arar her dermanı
Bir türlüde kendinde olamıyor

Emicem kendini pehlivan sanar
Er meydanında üçü beşten atar
Her zaman sırtının üstünde yatar
Bir türlüde Emicem yenemiyor

Eline aldığı çiçekler solmuş
Emicem doğuştan Cinelli olmuş
O anda aklı başından kaybolmuş
Kendi mezrasını hatırlamıyor

Yıllarca Emicem gurbette gezmiş
Bunca sıkıntıya derde katlanmış
Emicem saçına pamuk ektirmiş
Ama bir türlüde akıllanmıyor

Emicem kendi salâsını okur
Hanımından korkarak halı dokur
Bu sözlerime ise hep kudurur
Emicem bunu da hiç beceremiyor

Semayil dağında kuzular meler
Emicem oturmuş yere un eler
Eşi gezer Emicem çocuk beler
Bir türlü bu işi beceremiyor

Emicem denizi görse göl der
Sofra görse hemen oturup da yer
Eşini görse balon gibi söner
Ama hanımına laf diyemiyor

Semayil’da oldu kuzu çobanı
Bütün kuzuları etti yabani
Hep yanlış analdı Emicem beni
Emicem hiç nasihat dinlemiyor

Emicem geçen sene geçirdi şok
Sala uzandı salâ vereni yok
Malına mülküne sahip çıkanı çok
Bir türlüde toprağa giremiyor

Yengem bir eline aldı maşayı
Emicemi koşturdu dört köşeyi
Sonunda başında kırdı maşayı
Ama Emicemde uslanmıyor

Şu Cineli’n de yolları taşlıdır
Emicemin gözleri hep yaşlıdır
Emicemin yâri kalem kaşlıdır
Ama Emicem kadrini bilmiyor

Bizim sülalenin yüz garası
Köyde olmuş âlemin masgarası
Şimdiden de yapılır yaygarası
Ama bir türlüde uslanmıyor

Kurtoğlu döktü destanı satıra
Bu destanda benden kalsın hatıra
Okuyasın hep otura otura
Ama bir türlüde oturamıyor

2001 Nisan Trabzon