Emelim Şiiri - Mehmet Fatih Kahraman2

Karanlık ufkumuzu nura boğan,
En son noktayı koymak için doğan,
Rahmetiyle, âlem üstüne yağan,

Ey nurlu insan, gönüller tabibi!
Pür ışığından,şuan olabilsem! ..

Teşrif ettiğin topraklar mübarek,
O an, artmıştı haksızlık giderek,
Sulh için Ahmed, âlemlere gerek,

Kutsal vazifesini yapan Nebi!
Yanında kalıp duan olabilsem! ..

Uzaklaştıkça asırlarca Sen’den,
Kaybetti dünyamız; boydan ve enden,
Çok canlar lâşe,”Gül” kokmuyor tenden,

Sen’i arıyor gariplerin kalbi,
Nerdesin ey “Can”? Şu an bulabilsem! ..

Hayrı-şerri birbirine katanın,
Sen yok iken boyundaki kaytanın,
Çevremizde cirit atan şeytanın,

Çıksa inananların bir sahibi,
Bütün tüyünü, o an yolabilsem! ..

Son anı yaşarken Azrâil ile,
Belki söylemesi kolaydır dile,
Gidilir mi günahla bile bile?

Ey Yaradan’ın yegâne Habibi!
Şefaatine bu an dalabilsem! ..

Az da olsa samimi amelimle,
Cılız da olsa, iman temelimle,
Peygamber’e aşkım ve emelimle,

Sen’siz öksüzüm, garipler garibi!
Cennette; versen puan,kalabilsem! ..