Emel Ve Ecel Şiiri - Said Gül

Yeryüzünde bir varlıktı, yaşadı
Pek hırslıydı, “insan”dı onun adı

Hiçbir şeyi yokken istedi durdu
Onun da olsaydı sanki n’olurdu

Herkes gibi evi, ocağı, barkı?
Yetmezdi hoş, olmalıydı bir farkı

Evlerim, yurtlarım da olsun dedi
Mahalleyi aldı bu da yetmedi

Ağa desinlerdi köy ve kentiyle
Gururlanmalıydı kendi kendiyle

Kattı varlığına hanı, hamâmı
Olmazdı bu varlığının tamamı

Varlığına biçilemezken paha
O da hiç doymadı, istedi daha

Gayesiydi yemek hep daha fazla
Nereye varacaktı ki bu hızla?

Elini çekmedi hırstan, emelden
Haberi var mıydı acep ecelden?

Bekliyordu oysa bir selvi dibi
Ve tattı ölümü her nefis gibi

İnmeden yüzüne ölüm tokadı
Anlasaydı keşke şu hakîkatı:

Var eden de O’dur (c.c.) toprak eden de
Bu can sonsuza dek kalmaz bedende