Emel'im Şiiri - Bekir Dalkıç

Benim kalbim ne denizde balık, ne gölde balık,
Pis bir dere var göğsümde, öyle yosunlu, öyle bulanık.
Benim derem temizdi aslında, kalbim tertemizdi
Atık sularını suyuma salmasalar.
Bizi kendine bağlıyorlar, kaçınılmaz kılıyorlar.
Bizi aç bırakıyor, hasta ediyor, öldürüyor o,
O çiftlikler, villalar, fabrikalar.

Makineler çalışıyor durmadan, sen şimdi buğdayısın bu değirmenin, bense un
Şimdi sen solgun bir gül kadar solgun.
Solgunsun.
Devlet değilsin sen, sen işçisin işçi Emeeel!
Ah Emel'im.!
Devlet işçisi değilsin, bu devlet değil bizim.
El işçisisin sen el.

Kaptırma kendini akıyor kapkara dere, derde ve kedere,
Makinalar çalışıyor gülüm, dikkat et kendine Emel.
Sıkışmasın elin, eteğin, kopmasın kolun, Düşmeden henüz yere, düşerler hemen yola.
Aleyhine tutarlar tutanağı da, bir koşu veriverirler, o en güvendiğin karakola.

Akşam oldu, günleri eritiyor koynunda hayat, küçülüyor ömür.
Ömür ki onlarca birden doğuruyor, çoğu hüzünlü birer anı.
Bizi dinlemez buraların insanı, bilmez kuzum.
Bilmez bizi ne kurbanı, ne kulu, ne yoksulu.
Bir olmuş kavruluyor hepside ve yanıyor yanan, acı çekiyor uyanan
Patronları karıştırıyor o kazanı.
Patronları.