Emel Şiiri - Ayse Mentes Purcell

Güz geldi,
Ağaç dalları kurudu.
Duraktan eve kadar,
Bir genç kız yağmura tutuldu,
Saçları ıslanmıştı,
Biraz sonra kurudu.
Yağmur durdu,
Kaldırımlar kurudu.
Bir emeli uğruna,
Üzüldü O, eridi bitti;
Kaldı bir deri bir kemik,
Kurudu….
Ümitleri vardı, yemyeşil, taptaze,
Kurudu…
Her şey kurumuştu,
Hava kuru,
Çeşme kuru,
Ekmek kuru.
O emel aklından çıkmadı,
Gözyaşları kurumadı.